Meyer Stephenie - Bella Swan 04 - ...

Meyer Stephenie - Bella Swan 04 - Świt (tłum. TeamTwilight - nieoficjalne), CIEKAWE KSIAZKI

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Kilka słów od autora ebooka.Wreszcie jest. Wreszcie nadszedł ten dzień. Dzień, w którym światło dzienne wkońcu ujrzał pierwszy polski, nieoficjalny przekład „Breaking Dawn”.Mam nadzieję, że nie kazaliśmy wam czekać zbyt długo.Chciałabym niezmiernie podziękować wszystkim, którzy przyczynili się doukończenia ebooka, zaczynając od tłumaczy oraz osób pomagających wkorekcie. Myśląc o przekładzie całej książki na język polski nie marzyłamnawet, że zgłosi się do mnie tyle kompetentnych, chętnych do pomocy ludzi.Bez nich skompletowanie sensownie brzmiącej całości zajęłoby mi pewniecałą wieczność. ;)W drugiej kolejności dziękuję wszystkim cierpliwym fanom Twilight, którzyzasypywali mnie wiadomościami i mailami, za okazane wyrazy uznania orazwsparcie. Nie ma za co dziękować – to wszystko dla was. W końcu jesteśmyjedną wielką twilightową rodziną i musimy sobie pomagać. ;)A teraz nie pozostaje mi już nic innego, jak życzyć wam miłego czytania. Mamnadzieję, iż mimo wszystko w styczniu zaopatrzycie się w oficjalne polskiewydanie książki. I z góry przepraszam za błędy, których zapewne jest dośćsporo – pośpiech nie sprzyja perfekcji. ;) Przyjemnej lektury.€**]«&, $ TuKfoUijłPoniższy przekład nie jest przeznaczony do celów komercyjnych, nie czerpiemy z niego żadnych korzyści. Umieszczaniego na stronach internetowych i forach jest zabronione. Prosimy o rozpowszechnianie tłumaczenia tylko w zaufanychkręgach fanów. Tytuł „Świt” powstał na potrzeby tłumaczenia – w żadnym wypadku nie jest on polskim tytułemoficjalnym. Wszelkie uwagi i sugestie proszę kierować na ten adres mailowy (refleksje mile widziane).Tłumaczenie:cĄtUuUXiz JtaĄtnąSpleenJ\oorzzXatk,n cĄiLonkaKorekta & pomoc: Ebook:8WltSTEPHENIE MEYERtłumaczenie: TeamTwilightSpis TreściKsięga Pierwsza1. Zaręczona.2. Długa noc.3. Wielki dzień.4. Gest.5. Wyspa Esme.6. Rozrywki.7. Niespodziewany.Księga Druga8. Czekając na rozpoczęcie tej przeklętej walki.9. Byłem pewien jak cholera, że nie zobaczę czegoś takiego.10. Dlaczego po prostu nie odszedłem? Oh, tak. Bo jestem idiotą.11. Dwie szczytowe pozycje z Listy Rzeczy, Których Nigdy Nie Chcę Zrobić.12. Niektórzy nie rozumieją określenia „niemile widziany”.13. Dobrze, że mam silny żołądek.14. Jeśli dręczą Cię wyrzuty sumienia za to, że byłeś niemiły w stosunku do wampirów, to naprawdę zły znak.15. Tik tak tik tak tik tak.16. Zbyt wiele informacji.17. Jak wyglądam? Jak czarnoksiężnik z Krainy OZ? Potrzebny ci mózg? Potrzebne ci serce? Proszę bardzo. Weź moje. Weź wszystko, co posiadam.18. Brak słów.Księga Trzecia19. Płonąc.20. Nowa.21. Pierwsze polowanie.22. Obiecał.23. Wspomnienia.24. Niespodzianka.25. Przysługa.26. Błyszcząc.27. Plany podróżne.28. Przyszłość.29. Ucieczka.30. Zniewalająca.31. Utalentowana.32. Spółka.33. Fałszerstwo.34. Zadeklarowani.35. Ostateczny termin.36. Żądza krwi.37. Kombinacje.38. Siła.39. I żyli długo i szczęśliwie.Księga PierwszaBella„Dzieciństwo nie trwa od urodzenia do określonego wieku ani w jakimś ustalonym czasie. Dziecko staje się dorosłym i odkłada na bok dziecięce sprawy. Dzieciństwo jest królestwem, w którym nikt nie umiera.”£Ł//kt5A Vincent MillayPrologW swoim życiu otarłam się o śmierć zdecydowanie więcej razy niż normalnie przytrafiało się to zwykłym ludziom, mimo to trudno byłoby do tego kiedykolwiek przywyknąć. Wydawało się to dziwnie nieuniknione - znowu stałam w obliczu śmierci. Jakby naprawdę było mi przeznaczone nieszczęście. Wciąż mu się wymykałam, ale ono nieodwracalnie powracało. Jednak tym razem było zupełnie inaczej.Mogłeś uciekać przed kimś, kogo się bałeś, mogłeś próbować walczyć z kimś, kogo nienawidziłeś. Wszystkie moje odruchy były nastawione na tego rodzaju zabójców - potwory, wrogów. Ale gdy kochałeś tego, kto cię zabijał, nie miałeś wyboru. Jak mógłbyś uciekać, jak mógłbyś walczyć, skoro uczynienie tego, zraniłoby tę ukochaną osobę? Jeśli twoje życie było wszystkim, co musiałeś oddać tej ukochanej osobie, jak mógłbyś tego nie oddać? Jeżeli był to ktoś, kogo prawdziwie kochałeś?1. ZaręczonaNikt się na ciebie nie gapi, powtarzałam sobie. Nikt się na ciebie nie gapi. Nikt się na ciebie nie gapi. Ale ponieważ nie potrafiłam kłamać przekonująco nawet samej sobie, musiałam się przekonać. Gdy tak czekałam na zmianę świateł, zerknęłam w prawo – pani Weber w swoim minivanie całą sylwetką zwróciła się w moją stronę, świdrując mnie oczyma. Wzdrygnęłam się, zastanawiając, dlaczego nie spuściła wzroku lub nie wyglądała na zawstydzoną. Gapienie się na innych ludzi wciąż uważano za niegrzeczne, prawda? Czy ta zasada już się mnie nie tyczyła?Wtedy przypomniałam sobie o przyciemnianych szybach. Dzięki nim prawdopodobnie nie miała w ogóle pojęcia, iż to ja siedziałam w środku, nie mówiąc już o tym, że odwzajemniałam jej spojrzenie. Spróbowałam się choć trochę pocieszyć faktem, iż nie gapiła się na mnie, tylko na samochód. Mój samochód. Westchnęłam.Spojrzałam w lewo i jęknęłam. Dwóch przechodniów zamarło na chodniku, tracąc okazję, by przejść przez ulicę, zagapiwszy się na mój samochód. Za nimi pan Marshall wyglądał przez okno wystawowe swojego niewielkiego sklepu z pamiątkami. Przynajmniej nie przyciskał nosa do szyby. Jeszcze. Światło zmieniło się na zielone. Chcąc jak najszybciej stamtąd uciec, nacisnęłam pedał gazu bez zastanowienia – z taką samą siłą, z jaką uczyniłabym to w mojej starej furgonetce, by zmusić ją do ruszenia z miejsca.Silnik zawarczał jak polująca pantera, a samochód wystartował do przodu tak szybko, że moim ciałem zarzuciło o oparcie siedzenia obitego czarną skórą, a żołądek podszedł mi do gardła. - Arg! – wydyszałam, szukając stopą hamulca. Patrząc przed siebie, ledwo go dotknęłam, a mimo to samochód natychmiast się zatrzymał.Nie miałam odwagi rozejrzeć się dookoła, by sprawdzić, jaką reakcję wywołałam. Jeśli wcześniej ktokolwiek miał jakiekolwiek wątpliwości co do tego, kto prowadzi ten samochód, teraz już się ich pozbył. Czubkiem buta delikatnie przycisnęłam pedał gazu o pół milimetra. Samochód znów ruszył do przodu.Zdołałam dotrzeć do celu – stacji benzynowej. Gdyby nie brakowało mi paliwa, w ogóle nie przyjechałabym do miasta. Ostatnimi czasy radziłam sobie bez wielu rzeczy jak Pop-Tarts'y** i sznurowadła, by uniknąć przebywania w miejscach publicznych. Poruszając się, jakbym uczestniczyła w jakimś wyścigu, otworzyłam klapkę wlewu paliwa, odkręciłam*Pop-Tarts – rodzaj ciastek popularnych w USA. (przyp. tłum.)korek, włożyłam kartę do czytnika i wsunęłam pistolet dystrybucyjny do baku w ciągu paru sekund.Oczywiście nic nie mogłam poradzić na to, by cyfry na wyświetlaczu przyspieszyły. Przesuwały sięleniwie, jakby robiły mi to specjalnie na złość.Na dworze nie było jasno – typowy, dżdżysty dzień w Forks, w stanie Waszyngton – ale ja mimo to wciążczułam się jak w świetle reflektorów, które skupiało uwagę na delikatnym pierścionku na mojej lewejdłoni. W takich chwilach, gdy wyczuwałam czyjeś spojrzenie na swoich plecach, wydawało mi się, żepierścionek pulsuje jak neonowy znak: Spójrz na mnie, spójrz na mnie.Takie zażenowanie było naprawdę głupie. Wiedziałam o tym. Poza opinią taty i mamy, czy to, co ludziemówili o moich zaręczynach, rzeczywiście miało znaczenie? Albo o moim nowym samochodzie? Lub otajemniczym przyjęciu mnie do college’u należącego do Ivy League? Czy też o błyszczącej czarnejkarcie kredytowej, która zdawała się parzyć moją tylną kieszeń?- No właśnie, kogo obchodzi, co sobie myślą – wymamrotałam pod nosem.- Hm, proszę pani? – zawołał mnie jakiś męski głos. Odwróciłam się i natychmiast tego pożałowałam.Dwóch mężczyzn stało obok luksusowej terenówki z przypiętymi na dachu nowiutkimi kajakami. Nie patrzyli na mnie, obaj gapili się na mój samochód.Osobiście nie rozumiałam tego. Byłam dumna, że rozróżniałam symbole Toyoty, Forda i Chevroleta. To auto było czarne, lśniące i ładne, ale dla mnie to wciąż było tylko auto.- Przepraszam, że przeszkadzam, ale możesz mi powiedzieć, jakim samochodem jeździsz? – spytał wyższy.- Eee, Mercedesem, prawda?- Tak – odpowiedział uprzejmie, podczas gdy jego niższy towarzysz wywrócił oczyma, słysząc moją odpowiedź. – Wiem. Ale zastanawiałem się, czy to... jeździsz Mercedesem Guardianem? – mężczyzna wymówił tę nazwę z szacunkiem. Miałam wrażenie, że doskonale dogadałby się z Edwardem, moim... moim narzeczonym (naprawdę nie byłam w stanie przyzwyczaić się do myśli, że do ślubu pozostało kilka dni). – One jeszcze nie powinny być dostępne w Europie – kontynuował. – I przy tym pozostańmy. Jego wzrok śledził kontury mojego samochodu, które dla mnie nie różniło się niczym od każdego innego mercedesa. Ale co ja tam wiedziałam? Ja tymczasem szybko rozważyłam moje problemy ze słowami takimi jak narzeczony, ślub, mąż itd. Po prostu nie potrafiłam tego ułożyć sobie w głowie.Z jednej strony byłam wychowywana, by wzdrygać się na samą myśl o zwiewnych białych sukniach i bukietach kwiatów. Co więcej, nie potrafiłam pogodzić koncepcji statecznego, szanowanego, nudnego męża z moją koncepcją Edwarda. To tak, jakby obsadzić archanioła w roli księgowego. Nie umiałam wyobrazić sobie go w żadnej zwyczajnej roli.Jak zwykle, gdy tylko zaczynałam myśleć o Edwardzie, zatraciłam się w powodujących zawroty głowy marzeniach. Nieznajomy musiał chrząknąć, żeby przyciągnąć ponownie moją uwagę. Ciągle czekał na odpowiedź dotyczącą modelu samochodu.- Nie wiem – przyznałam szczerze.- Nie masz nic przeciwko, żebym zrobił sobie z nim zdjęcie? Chwilę zajęło mi przetrawienie tej informacji.- Serio? Chce pan zrobić sobie zdjęcie z samochodem?- Jasne, nikt mi nie uwierzy, jeśli nie będę miał dowodu.- Eee. Dobrze. Niech będzie.Wyjęłam pistolet dystrybucyjny i odłożyłam go na miejsce, potem wślizgnęłam się na przednie siedzenie, by się skryć. Tymczasem zapaleniec wygrzebał olbrzymi, wyglą... [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

sylwina.xlx.pl