Mia Sheridan - Bez słów

Mia Sheridan - Bez słów,

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
//-->@kasiulDedykuję tę książkę moim chłopakom:Jackowi, Cade’owi i Tylerowi.Potrzebujemy dobrych ludzi i jestem dumna,że powołałam na świat trzech z nich.Niech żyją bracia!LEGENDA O CENTAURZE CHIRO NIEMityczne centaury znane były ze swoich wybryków:skłonności do pijaństwa i głośnego, lubieżnego zachowania.Chiron różnił się jednak od reszty – mówiono o nim „dobrycentaur” i „zraniony uzdrowiciel”, był bowiem mądrzejszy iłagodniejszy od większości swoich pobratymców.Niestety jego przyjaciel Herakles podczas walki zpozostałymi centaurami przez przypadek ugodził go zatrutąstrzałą. Ponieważ Chiron był nieśmiertelny, żył odtąd dręczonynieustannym bólem.Pewnego dnia centaur natknął się na Prometeuszaprzywiązanego do skały, który również cierpiał katusze. Bogowieskazali go na wieczne tortury i codziennie rano zsyłali orła, abywyjadał mu wątrobę, co wieczór zaś wątroba odrastała.Chiron z własnej woli oddał Prometeuszowi swoje życie,uwalniając ich obu od cierpienia. W nagrodę za dobroć i wiernąsłużbę Zeus umieścił go na nieboskłonie jako gwiazdozbiór Strzelca,tak by już zawsze patrzący w niebo mogli podziwiać jego piękno.Rana Chirona symbolizuje transformatywną moc cierpienia– sposób, w jaki ból, fizyczny lub emocjonalny, może stać sięźródłem wielkiej siły moralnej oraz duchowej.RO ZDZIAŁ PIERWSZYArcher – lat siedem, kwiecień– Złap mnie za rękę! T rzymam cię – szepnąłem.Helikopter wystartował. Duke mocno ściskał dłoń SnakeEyesa. Starałem się zachowywać jak najciszej – mama znów źle sięczuła. Spała w swoim pokoju i nie chciałem jej budzić.Poprosiła, żebym pooglądał z nią bajki, ale kiedy po chwilizasnęła, poszedłem na dół pobawić się figurkami G.I. Joe.Helikopter wylądował. Chłopaki zeskoczyły i wbiegły podkrzesło, które wcześniej przykryłem ręcznikiem, żeby zrobić zniego fort. Helikopter uniósł się ponownie – łup, łup, łup. Jak dobrzebyłoby pstryknąć palcami i sprawić, żeby stał sięprawdziwy. Wtedy zabrałbym mamę i odlecielibyśmy razem –daleko od niego, od jego czarnych oczu i od jej łez. Nieważnegdzie, byle daleko, daleko stąd.Wczołgałem się do fortu. Kilka minut później usłyszałemodgłos otwieranych drzwi wejściowych, a potem ciężkie kroki wprzedpokoju, które zbliżały się do miejsca, gdzie się bawiłem.Wyjrzałem i mój wzrok natrafił na parę lśniących czarnych butówi nogawki spodni od munduru.Natychmiast wygramoliłem się na zewnątrz.– Wujek Connor! – zawołałem, a on ukląkł obok. Rzuciłemmu się w ramiona, starając się nie nadziać na wiszący u jego bokupistolet ani policyjną latarkę.– Cześć, smyku – powiedział, tuląc mnie. – Jak tam mójdzielny ratownik?– Dobrze. Widziałeś fort? – Odchyliłem się i z dumąpokazałem mu schron skonstruowany pod stołem z koców iręczników. Fajny był.Wujek Connor zerknął na niego z uśmiechem.– Pewnie. Dobrze się spisałeś, Archer. W życiu nie widziałem takpancernej fortecy. – Puścił do mnie oko.– Pobawisz się ze mną? – zapytałem.Zmierzwił mi włosy. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

sylwina.xlx.pl