Mikołaj Biernacki - Satyry i ...

Mikołaj Biernacki - Satyry i fraszki, Poezja

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Satyry i fraszki
Zasady (rok 1878)
Oddycha dla ogółu,
Jasno swój sztandar niesie:
Waryacya! Waryacya!
Ssie bliźnich bez skrupułu,
I coraz wyżej pnie się:
Racya! Racya! Racya!
Stracił i zlikwidował,
Został w jednej kapocie:
Winny! Winny! Winny!
Trzy razy bankrutował,
Ma składy, sklepy, krocie:
Czynny! Czynny! Czynny!
Uboga, głodna wreszcie,
Skradła bochenek chleba:
ZÅ‚odziej! ZÅ‚odziej! ZÅ‚odziej!
Skradł milion - dał na kweście
Aż tysiąc, wielkie nieba!
Dobrodziej! Dobrodziej!
Pisze, lecz piruetów
Przed mitrÄ… nie wyrabia:
Zero! Zero! Zero!
Autorem trzech pamfletów
Na temat: wiwat hrabia!
Cycero! Cycero!
Pracuje i oszczędza,
Nie poi swe sÄ…siady:
Sknera! Sknera! Sknera!
W sercu i w głowie nędza,
Zaprasza na obiady:
Wiwat! Et caetera...
To zupełnie inna kwestya (rok 1881)
Ci chłopi, to dziwna rasa:
Odwieczny wstręt do oświaty
Nic a nic w nich nie wygasa.
Propagandy, systematy,
Ankiety, stowarzyszenia...
Wszystko idzie jak z kamienia.
Wczoraj, chcąc obejrzeć studnię,
Idę... stoi chłop przy chacie;
Więc mówię: dobre południe,
Iwanie, cóż tak dumacie?
I gawędząc z nim troszeczkę,
Ofiaruję mu książeczkę.
Kładę w głowę jak łopatą,
Że są ciemni i niedbali,
Że jedyny środek na to,
Żeby książki kupowali.
Że to nie jest żaden zbytek,
A przyjemność i pożytek.
W końcu pytam: Cóż Iwanie?
A on mówi z kwaśnym gestem,
"To prawda, Wielmożny panie,
Tylko że ja głodny jestem."
GÅ‚odny! Co za dzika bestya!
To zupełnie inna kwestya!
Wszystkim dogodzić nie można (rok 1881)
Świat ten jest siedliskiem nędzy,
Gdzie spojrzeć to się rozparła!
Tak potrzebuję pieniędzy,
Że djabłu-bym wydarł z gardła.
Żona w Ems, i to za cudze,
Andzia mówi, że ją nudzę,
Długów po uszy,
Żyda i łzami nie wzruszy,
Nie da, na najświętsze cele!
Do licha, w Å‚eb sobie strzelÄ™!
Nie, samobójstwo w praktyce,
Rzecz głupia... trąci waryacyą...
Nie ma co, środka się chwycę,
Co dziÅ› jest ultima ratio.
Jestem kasyerem, więc z kasy,
Pożyczę, a w lepsze czasy
Napowrót włożę.
A gdyby?... Wszystko być może...
Ha, zrobiÄ™ jak pan Makary,
Wziął grubo - adieu świat stary!
Będzie wrzask, wiem, mnóstwo osób
Ryknie, że to rzecz zdrożna...
Ba, niech dadzą lepszy sposób?
Wszystkim dogodzić nie można.
Życie jest tak marną chwilką (rok 1889)
Życie jest tak marną chwilką,
Że pragnąć wiele nie radzę,
Mnie, gdyby fortuna tylko
Dała wawrzyny i władzę,
I renty ze dwa miliony,
Już byłbym zadowolony.
Ulicą dąży dziewczyna (rok 1890)
Ulicą dąży dziewczyna,
Dwaj ją ścigają młodzieńce,
Nie lazła im w łeb łacina,
Choć zlazły z twarzy rumieńce.
CzyniÄ… kobiecie bezprawie,
Jak lwy zuchwałe skaczące...
Nagle ktoÅ› z laskÄ… siÄ™ zjawia,
I lwy przekształca w zające.
Tak to ma, zacna natura,
Na wszystko oko matczyne:
Stworzyła błazna i gbura,
Stworzyła laskę i trzcinę.
Gdy Hamlet cisnÄ…Å‚ w twarz naturze (rok 1890)
Gdy Hamlet cisnÄ…Å‚ w twarz naturze
"Być albo nie być" pełne gracji,
Rzecz pewna, że miał w sercu burzę;
Bądź co bądź był on po kolacji.
Gdyby był głodny, byłby raczej,
Zamiast onego tragi-krzyku,
Niemniej tragicznie, choć inaczej,
Zawołał: "dajcie mi befsztyku!"
Tak to zawiłą kwestyję bytu,
Rozstrzyga prosta - apetytu.
W maju w Warszawie... (rok 1893)
W maju w Warszawie, w parku nad strumieniem,
Siadłem, pragnąc nasycić się słowiczym pieniem.
Wypłynął księżyc blady i luba ptaszyna,
Wśród uroczystej ciszy koncert rozpoczyna.
Przebóg, jakieś mi znane tony w przestrzeń lecą...
Ach, to mistrza Mascagni słynne Intermezzo,
Grywane po ogródkach, wiecznie, co wieczora,
Siadło wreszcie w gardziołku leśnego tenora.
Wstałem, i nieprzepartym tknięty uniesieniem,
Schyliłem się, i w krzaki - palnąłem kamieniem.
Idylla maleńka taka (rok 1893)
Idylla maleńka taka:
Wróbel połyka robaka,
Wróbla kot dusi niecnota,
Pies chętnie rozdziera kota,
Psa wilk z lubością pożera,
Wilka zadławia pantera.
Panterę lew rwie na ćwierci,
Lwa - człowiek; a sam, po śmierci
Staje siÄ™ Å‚upem robaka.
Idylla maleńka taka.
I (rok 1890)
W pieluchach uczÄ… nas - muzyki,
Szkoła nas uczy - Cycerona,
Świat uczy różnej - gimnastyki,
Ale rozumu uczy - żona.
IX (rok 1891)
Spotkałem raz poetę. Był deszcz, szedł piechota,
Oczy zwracał ku chmurom, wzdychał, był natchniony.
Ostrożnie! Zawołałem, bo wleziesz pan w błoto,
Patrz pod nogi i zagnij chociaż pantalony!
XIII (rok 1891)
Rzecz toczy się o żonach: dwaj męże zuchwali,
DrwiÄ… z tych, co przed zachceniem babskim ladajakiem
Chylą rozum i wolę... wtem z przyległej sali
Słychać kroki małżonek i... jak zasiał makiem.
XVI (rok 1892)
Miasto. Północ. Kto idzie? - Młodzian bladolicy.
Co go tłoczy? Tęsknota albo rozpacz wielka.
Idzie, idzie i znika na skraju ulicy.
Koniec. To barw pełna i treści - nowelka.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

sylwina.xlx.pl