Meg Cabot - Chłopak Z Sąsiedztwa

Meg Cabot - Chłopak Z Sąsiedztwa, e-booki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Meg Cabot
Do: Mel Fuller <melissa.fuller@thenyjournal.com>
Od: Dział Kadr <dzial.kadr@thenyjournal.com>
Temat: Spóźnienie
Drogi/a Melisso Fuller.
To jest automatyczna wiadomość z Działu Kadr „New York Journal”, wiodącej
nowojorskiej gazety codziennej. Pragniemy pana/ią zawiadomić, że zgodnie z informacjami
otrzymanymi od pana/i zwierzchnika. Zastępcy Redaktora Naczelnego George’a Sancheza.
pana/i dzień pracy rozpoczyna się w „Journal” punktualnie o 9 rano. co oznacza, że dzisiaj
spóźnił/a się pan/i 68 minut. Melisso Fuller. w bieżącym roku jest to pana/i 57. spóźnienie
przekraczające dwadzieścia minut.
Nam, pracownikom Działu Kadr wcale nie zależy na „wyłapywaniu spóźnialskich”,
jak to zostało niesprawiedliwie sformułowane w ostatnim numerze gazetki zakładowej.
Spóźnienia to poważny i kosztowny problem, z którym borykają się pracodawcy w całej
Ameryce. Pracownicy zazwyczaj lekceważą tę kwestię, tymczasem notoryczne spóźnianie
się często bywa objawem jakiegoś poważniejszego problemu, na przykład:
alkoholizmu
uzależnienia od narkotyków
uzależnienia od hazardu
przemocy domowej ze strony partnera
zaburzeń snu
depresji
oraz wielu innych dolegliwości. Jeżeli cierpi pan/i na którekolwiek z wyżej
wymienionych, proszę bezzwłocznie skontaktować się ze swoim przedstawicielem Działu
Kadr, Amy Jenkins. Przedstawiciel Działu Kadr z przyjemnością zapisze pana/ią do
działającego w „New York Journal” Programu Pomocy Pracowniczej. W ramach programu
zostanie pan/i skierowany/a do odpowiedniego specjalisty, który postara się pomóc panu/i
odzyskać pełen zawodowy potencjał.
Melisso Fuller. my wszyscy tworzymy w „New York Journal” jeden zespół. Jako
zespół odnosimy sukcesy i jako zespół doznajemy porażek. Melisso Fuller. czy nie pragnie
pan/i być członkiem zwycięskiego zespołu? Prosimy zatem dołożyć wszelkich starań, by od
tej pory pojawiać się w pracy na czas!
Z poważaniem
Chłopak z sąsiedztwa
Dział Kadr
„New York Journal”
Proszę pamiętać, że jakiekolwiek kolejne spóźnienia mogą prowadzić do zawieszenia
w obowiązkach służbowych lub wypowiedzenia stosunku pracy.
Do: Mel Fuller <melissa.fuller@thenyjournal.com>
Od: Nadine Wilcock <nadine.wilcock@thenyjournal.com>
Temat: Masz kłopoty
Mel, gdzie ty się podziewasz? Widziałam, jak ta cała Amy Jenkins z kadr kręciła się
koło twojego boksu. Chyba czeka cię kolejne upomnienie za spóźnienie. Które to będzie,
pięćdziesiąte?
Lepiej tym razem postaraj się o sensowną wymówkę, bo George dopiero co odgrażał
się, że redaktorek kolumn plotkarskich jest na pęczki i że mógłby w każdej chwili mieć na
twoje miejsce Liz Smith, gdyby tylko zechciał. Chyba żartował. Trudno było wyczuć, bo
zepsuł się automat z napojami i George nie dostał jeszcze swojej porannej dawki mountain
dew. Przy okazji, czy wczoraj wieczorem coś zaszło między tobą i Aaronem? Znów słucha
w swoim boksie Wagnera. Wiesz, jak to wkurza George’a. Zaliczyliście kolejną kłótnię?
Idziemy później na lunch?
Nadine:-)
Do: Mel Fuller <melissa.fuller@thenyjournal.com>
Od: Aaron Spender <aaron.spender@thenyjournal.com>
Temat: Wczorajszy wieczór
Gdzie jesteś, Mel? Masz zamiar zachowywać się jak dziecko i nie pojawić się
w redakcji, dopóki się nie upewnisz, że ja już wyszedłem z pracy? O to ci chodzi? Nie
moglibyśmy usiąść i porozmawiać jak dorośli?
Aaron Spender
Redaktor Działu Zagranicznego
„New York Journal”
Do: Mel Fuller <melissa.fuller@thenyjournal.com>
Od: Dolly Vargas <dolly.vargas@thenyjournal.com>
Temat: Aaron Spender
Melisso -
Tylko nie zrozum mnie źle, kotku. Ja WCALE was nie szpiegowałam, ale musiałabym
być chyba ŚLEPA, żeby nie zauważyć, jak wczoraj wieczorem w Pastis rąbnęłaś Aarona po
głowie torebką. Chyba nawet mnie nie widziałaś; siedziałam przy barze i obejrzałam się, bo
wydało mi się, że słyszę twoje imię, co akurat w tamtym miejscu mnie zdziwiło - czy nie
miałaś czasem robić relacji z pokazu Prądy? - i wtedy nagle ŁUPS? - pastylki odświeżające
oddech i kosmetyki Maybelline sypią się po całej podłodze. I Kochanie, to było
fantastyczne.
Wiesz, naprawdę masz rewelacyjny cel. Ale bardzo wątpię, żeby Kate Spade
zaprojektowała tę śliczną małą kopertówkę do użytku w charakterze pocisku balistycznego
i jestem pewna, że dobrałaby mocniejszy zamek, gdyby tylko wiedziała, że kobiety będą
walić nią z bekhendu jak rakietą tenisową.
A poważnie, kotku, chciałabym wiedzieć jedno: czy między tobą i Aaronem wszystko
skończone? Bo osobiście zawsze sądziłam, że do siebie nie pasujecie. To znaczy, przecież
on miał szansę na Pulitzera, na litość boską! Chociaż, jeśli mam być szczera, każdy mógł
napisać tamtą historię o małym chłopcu z Etiopii. Wydala mi się nieznośnie ckliwa. Ten
fragment, kiedy jego siostra sprzedaje się, żeby zdobyć dla niego trochę ryżu... Błagam,
nie! Czysty Dickens.
No więc, chyba nie zamierzasz robić mi tu jakichś trudności/ prawda? Bo dostałam
zaproszenie do Stevena, do Hamptons i miałam zamiar wziąć ze sobą Aarona. Ktoś musi mi
mieszać koktajle. Ale zapomnę o tym pomyśle, jeżeli miałabyś potem rzucić się na mnie
w stylu Joan Collins. PS Naprawdę trzeba było zadzwonić, jeżeli nie miałaś zamiaru dziś
przychodzić, kochanie. Chyba wpadłaś w tarapaty. Widziałam tego małego trolla (Amy
Cośtam?) z kadr; kręciła się jakiś czas temu koło twojego biurka.
Buziaki
Dolly
Do: Mel Fuller <melissa.fuller@thenyjournal.com>
Od: George Sanchez <george.sanchez@thenyjournal.com>
Temat: Gdzie ty jesteś, do cholery?
Gdzie ty jesteś, do cholery? Zdaje się, że masz błędne wrażenie, jakoby dni
komputerowych nie trzeba było wcześniej uzgadniać ze swoim przełożonym. To mnie
bynajmniej nie przekonuje do ciebie jako materiału na redaktora działu wydarzeń. Nadajesz
się tylko na korektorkę, Fuller.
George
Do: Mel Fuller <melissa.fuller@thenyjournal.com>
Od: Aaron Spender <aaron.spender@thenyjournal.com>
Temat: Wczorajszy wieczór
Melisso, to naprawdę do ciebie nie pasuje. Przecież, na miłość boską, Barbara i ja
znaleźliśmy się razem w STREFIE DZIAŁAŃ WOJENNYCH. Wszędzie wkoło nas
eksplodowały pociski obrony przeciwlotniczej. W każdej chwili mogli nas pojmać
rebelianci. Nie potrafisz tego zrozumieć?
Melisso, dla mnie tamta sprawa nie miała żadnego znaczenia, przysięgam.
Mój Boże, nie powinienem był nic ci wspominać. Myślałem, że potrafisz podejść do
tego w sposób dojrzały. Ale żeby tak się zachować i znikać...
No cóż, z twojej strony nigdy się czegoś takiego nie spodziewałem. To wszystko, co
mam do powiedzenia.
Aaron Spender
Redaktor Działu Zagranicznego
„New York Journal”
Do: Mel Fuller <melissa.fuller@thenyjournal.com>
Od: NadineWilcock <nadine.wilcock@thenyjournal.com>
Temat: To nie jest zabawne
Dziewczyno, gdzie ty jesteś? Zaczynam się niepokoić. Czemu do mnie nawet nie
zadzwonisz? Mam nadzieję, że nie wpadłaś pod autobus, ani nic takiego. Podejrzewam
jednak, że gdybyś wpadła, zadzwoniliby do nas. To znaczy, pod warunkiem że nosisz przy
sobie legitymację prasową.
No dobra, wcale tak bardzo się nie boję, że umarłaś. Boję się za to okropnie, że
wylecisz z pracy i znów będę musiała chodzić na lunch z Doiły. Skoro bawisz się
w Zaginionq w akcji, musiałam razem z nią zamówić sobie jakieś jedzenie na wynos i omal
mnie to nie dobiło. Ta kobieta jadła sałatkę bez dressingu. Rozumiesz, co chcę przez to
powiedzieć? BEZ DRESSINGU.
A poza tym czuła się w obowiązku komentować każdy kęs, który brałam do ust.
„Masz pojęcie, ile gramów tłuszczu jest w tej frytce?”, „Wiesz, Nadine, dobrym
substytutem majonezu jest niskotłuszczowy jogurt”.
Miałam ochotę powiedzieć jej, gdzie może sobie wsadzić ten niskotłuszczowy jogurt.
Ale przy okazji, powinnaś chyba wiedzieć, że Spender kręci się po redakcji
i opowiada, że spóźniasz się ze względu na to, co zaszło między wami wczoraj wieczorem.
Jeżeli to cię nie ściągnie do biura, i to pronto, to ja już nie wiem, co robić.
Nadine:-)
Do: George Sanchez <george.sanchez@thenyjournal.com>
Od: Mel Fuller <melissa.fuller@thenyjournal.com>
Temat: Gdzie, do cholery, byłam
Skoro najwyraźniej dla ciebie i Amy Jenkins jest tak ważne, żeby pracownicy
dokładnie spowiadali się z każdej minuty spędzanej poza redakcją, podaję ci szczegółowy
opis zajęć i okoliczności, które sprawiły, że absolutnie nie mogłam stawić się w pracy.
Gotów? Słyszę, że automat na dole w dziale kultury jest w pełni sprawny. Poranek Mel:
7.15 Dzwoni budzik. Naciskam guzik drzemki. 7.20 Dzwoni budzik. Naciskam guzik
drzemki.
7.25 Dzwoni budzik. Naciskam guzik drzemki.
7.26 Budzi mnie szczekanie psa sąsiadki. Wyłączam budzik.
7.27 Wlokę się do łazienki. Odprawiam poranne ablucje.
7.55 Wlokę się do kuchni. Zjadam śniadanie w postaci batonika Nutrigrain i resztek
kung pao na wynos z wtorkowego wieczoru.
7.56 Pies sąsiadki wciąż szczeka.
7.57 Suszę włosy suszarką.
8.10 Sprawdzam pogodę na Channel One.
8.11 Pies sąsiadki wciąż szczeka.
8.12 Próbuję znaleźć coś do ubrania wśród rozmaitych ciuchów wtłoczonych do
pojedynczej szafy rozmiarów lodówki, jedynej, jaką dysponuję w tej kawalerce. 8.30
Poddaję się. Wkładam czarną spódnicę ze sztucznego jedwabiu, czarną bluzkę ze
sztucznego jedwabiu i czarne wsuwane pantofle na płaskim obcasie. 8.35 Chwytam czarną
torbę. Rozglądam się za kluczami.
8.40 Znajduję klucze w torebce. Wychodzę z mieszkania.
8.41 Zauważam, że egzemplarz „New York Chronicie” pani Friedlander wciąż leży na
podłodze przed drzwiami do jej mieszkania (tak, George, moja najbliższa sąsiadka
prenumeruje naszego największego rywala. Może wreszcie zgodzisz się ze mną, że
naprawdę powinniśmy spróbować przyciągnąć uwagę nieco starszych czytelników). Ona
zazwyczaj wstaje o szóstej, żeby wyprowadzić psa, i wtedy zabiera prasę.
8.42 Zauważam, że pies pani Friedlander ciągle szczeka. Pukam do drzwi, chcąc się
upewnić, czy wszystko jest w porządku. (Tak się składa, że niektórzy spośród nas,
nowojorczyków, interesują się tym, co się dzieje z naszymi sąsiadami, George. Oczywiście,
skąd ty miałbyś o tym wiedzieć, skoro historie o ludziach, którzy faktycznie dbają o innych
członków społeczności, nie zwiększają sprzedaży gazety. Jak zauważyłam, tematy
w „Journal” ciążą raczej w stronę historii o sąsiadach, którzy strzelają do siebie, nie takich,
którzy pożyczają sobie nawzajem szklankę cukru).
8.45 Po kilkakrotnym pukaniu pani Friedlander nadal nie podchodzi do drzwi. Paco,
jej dog niemiecki, szczeka jednak ze zdwojonym zapałem.
8.46 Próbuję ruszyć klamką drzwi mieszkania pani Friedlander. Dziwne, ale są
otwarte. Wchodzę do środka.
8.47 Wita mnie dog niemiecki i dwa syjamskie koty. Ani śladu pani Friedlander.
8.48 Znajduję panią Friedlander. Leży twarzą do ziemi na dywanie w salonie.
No i jak, George? Chwytasz już, George? Kobieta leżała twarzą do ziemi na dywanie
w swoim salonie! Co miałam robić, George? No, co? Zadzwonić do Amy Jenkins z kadr?
Nie, George. Widzisz, ten kurs pierwszej pomocy, do którego zmusiłeś nas wszystkich,
przydał się na coś. Sama umiałam stwierdzić i że pani Friedlander ma puls, i że oddycha.
Więc zadzwoniłam pod 911 i poczekałam przy niej, póki nie przyjechała karetka.
A z karetką, George, przyjechały gliny. I zgadnij, co gliny powiedziały, George?
Powiedziały, że wygląda im na to, że pani Friedlander została uderzona. Od tyłu, George.
Jakiś łajdak walnął tę biedną staruszkę w potylicę!
Dałbyś wiarę? Jak można zrobić coś takiego osiemdziesięcioletniej kobiecie?
Nie wiem, co się dzieje z tym miastem, George, skoro biedne starsze panie nie są
bezpieczne nawet we własnych mieszkaniach. Ale powiem ci jedno. W tym tkwi pewien
temat - i uważam, że powinnam go opisać. Co ty na to, George?
Mel
Do: Mel Fuller <melissa.fuller@thenyjournal.com>
Od: George Sanchez <george.sanchez@thenyjournal.com>
Temat: W tym tkwi pewien temat
[ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

sylwina.xlx.pl